To είναι και το φαίνεσθαι(Stage & Backstage)
Από τον Ευριπίδη στο σήμερα

Δημιουργία Γλυπτών και εγκαταστάσεων με αφορμή Την Ελένη του Ευρυπίδη

Έχοντας δεδομένη την αντίθεση ανάμεσα στην ουσία και τα φαινόμενά της, με δεδομένη ακόμη την ατελή φύση του ανθρώπου που εγκλωβίζεται στις εντυπώσεις των αισθήσεων, η τραγωδία «Ελένη», αποκαλύπτει ερωτηματικά αναφορικά με το κύρος της αλήθειας αλλά και της γνώσης. 

Υπάρχει μόνο μία αλήθεια; Μήπως τελικά οι άνθρωποι θεωρούμε πως ζούμε στην πραγματικότητα της αλήθειας μας ,κάτι που ουσιαστικά είναι μόνο μια ψευδαίσθηση; Το φιλοσοφικό αυτό ερώτημα(μαζί με πολλά άλλα) διαπραγματεύεται ο Ευριπίδης επηρεασμένος από τους σοφιστές και τις ριζοσπαστικές για την εποχή απόψεις τους, γι’αυτό και δίκαια χαρακτηρίστηκε ως ο: «φιλόσοφος επί σκηνής».

     Άτιτλο  Μικρογλυπτό 10 x10χ3 cm θερμικά επεξεργασμένο πλαστικό

                    Εγκατάσταση.

                    Μικρογλυπτού 10 x10χ3 cm θερμικά επεξεργασμένο πλαστικό σε εσωτερικό γλυπτού                              35Χ15Χ10cm από θερμικά επεξεργασμένο πλαστικό 

Εγκατάσταση.

Μικρογλυπτών πολυδιάστατης φόρμας με κεντρικό άξονα 10 Χ10Χ3 cm,λευκός πηλός

Β. Ενότητα :Αναφορές /ερεθίσματα

H αντίθεση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθε η βασική ιδέα που διατρέχει την τραγωδία του Ευριπίδη «Ελένη»,  η αντίθεση δηλαδή ανάμεσα στην αλήθεια των πραγμάτων και στις  ψευδαισθήσεις  που αυτά μας προκαλούν. Η «Ελένη» του Ευριπίδη είναι μια γυναίκα που ενώ το σώμα της βρίσκεται αμόλυντο στην Τροία(Αίγυπτο), το όνομά της διασύρεται αφού θεωρείται , η αιτία του Τρωικού πολέμου και του θανάτου εκατοντάδων αθώων ψυχών. Στη συνείδηση όλων είναι μια γυναίκα μισητή. Είναι μια γυναίκα που έπεσε θύμα της εικόνας της αλλά και της εντύπωσης που οι άλλοι έχουν σχηματίσει για αυτήν.ο Γ. Σεφέρης στην δική του «Ελένη» αναφέρεται  στη ματαιότητα του πολέμου και τις ψευδαισθήσεις  που αυτή γεννά απαγγέλει:

«Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία

{….}

Τίποτε στην Τροία –ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ΄ έναν ίσκιο πλάγιαζε σαν να ήταν πλάσμα

Ατόφιο.

Κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.

{…}

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη…..

Σήμερα αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθε προβάλλει εντονότερη από  ποτέ. Η εποχή της εικόνας, όπως έχει χαρακτηριστεί η εποχή μας, και η προσκόλληση μας στο φαινομενικό αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να πλησιάσουμε και να αναγνωρίσουμε την αλήθεια. 

Οι περισσότεροι από εμάς εκλαμβάνουμε ως το μοναδικό αληθινό αυτό που αντιλαμβάνονται  οι αισθήσεις μας. Αυτό συμβαίνει γιατί από τη μια η εικόνα είναι δεδομένη και προφανής, ενώ από την άλλη η αλήθεια χρειάζεται προσπάθεια, να αναζητήσουμε σε βάθος και η κριτική μας ικανότητα να γίνει κατάκτηση. Γεγονός που δεν είναι όλοι  διατεθειμένοι να υποστούν ή ακόμη χειρότερα να επιλέξουν  συνειδητά να ζήσουν με τις ψευδαισθήσεις τους. 

Φωτό :Θεονόη K. Παναγιώτου, Eθνικό Θέατρο, 1962, σκην.T. Mουζενίδης

Γ.   Ενότητα: 
πειραματισμός στη δημιουργία, τη μορφή και την ερμηνεία του έργου

Σημειώσεις ……..σκέψεις…..

Φως                                                          διαφάνεια,                ψευδαίσθηση      
                           λαμπρότητα, 
  αντανάκλαση
              υφή,                                                                                                 πλέξη,             οργανικό,       ζωή,
        στίγμα, 
                                τραύμα                                                              όριο,        σκότος
                     επίπεδα, φόρμα,                                            
   χώρος                                    
                            εικόνα               επανάληψη  υλικότητα, 
                                        διαπερατότητα,                                                                              ΔΙΑΧΥΣΗ

Camera obscura Stage -Backstage:Ύλη/φώς/Σκιά/Χώρος

 Καθημερινά ευτελή  αντικείμενα με συγκεκριμένη χρηστικότητα οργανικά υπολείμματα :πλαστικό δοχείο, βαμβάκι, μεταλλικό πλέγμα και καρφιά ,τσόφλια αυγού. Αρκεί μια δέσμη φωτός μέσα σε έναν σκοτεινό θάλαμο και έτσι απλά  ‘’εξαφανείζονται’’  διατηρώντας όμως την αυθεντικότητά του υλικού της.  Δεν μεταλλάσσονται  ,διαμορφώνονται ,και με χρήση αφαιρετική  οδηγούνται σε μια νέα οπτική θέαση ίσως και σε μια  ‘’συμβολικότητα’’. Το σύνολο των αντικειμένων αυτόνομο πλέον αποκτά διαχρονική διάσταση  γίνεται μια άλλη οντότητα και αφήνεται στον θεατή να την  ερμηνεύσει.Σκηνοθετώ την δική μου παράσταση και ορίζω την προβολή. Η σκηνή και το παρασκήνιο δεν έχουν πλέον καμία διαχωριστική  γραμμή. Μια δέσμη φωτός έρχεται  να  ενώσει. Το ’’είναι’’ το εγώ, και το ‘’φαίνεσθε’’ στην  απουσία του.

                                                             Τεχνοτροπία

Στις σημειώσεις και στους πειραματισμούς μου Το φως είναι αναγκαίο στοιχείο. Μελετώντας το φως σε μια ‘’σκηνή’’ προσπαθώ να επικεντρώσω την προσοχή στο ζήτημα του φωτός έτσι ώστε να πάψει ο ρόλος του να είναι υποβοηθητικός. Το φως γίνεται κυρίαρχο υπό την έννοια ότι γίνεται αντιληπτό με τις εκφραστικές του δυνατότητες, την πλαστική του δύναμη και την ιδιαίτερη ικανότητά του να υποβάλλει: 

Στην δημιουργία ψευδαισθήσεων,  συναισθημάτων , σκέψεων, συγκαλυμμένης ή ανοιχτής κριτικής... στην  μύηση εν γένει μιας Νέας Μορφής Πραγματικότητας.

Tα υλικά που χρησιμοποιώ είναι αντικείμενα καθημερινής χρήσης κυρίως πλαστικό ,σακούλες ,και φακούς, πλαστικά κάτοπτρα,πηλό.

https://drive.google.com/file/d/1HGNqaH6TX98v8GkeFJCcJcGhA4aECl6m/view?usp=sharing

https://drive.google.com/file/d/1GvMN3Cjf0lL2PeeoCTFno0klagGwoCHJ/view?usp=sharing

https://drive.google.com/file/d/1H1I8SbbDt39g_Q-EVwLeP-mfGzfm9uou/view?usp=sharing

https://drive.google.com/file/d/1Grs6Gt0j38lWyWGk7kEhY4VrQlPUwHF5/view?usp=sharing